19 yıl önce bugün, 43 yaşında kalp krizinden ölmüş olsa da; eşi Gülten Kaya’nın hep dediği gibi “ağır çekim bir cinayete” kurban gitmişti Ahmet Kaya.

Yine eşininin dediği gibi, yaşasaydı bugün:

“İçinden geçtiğimiz zamanlar çiçek-böcek zamanları olmadığına göre, hep yaptığı gibi o ahlaklı tanıklığını yapar, hayatın tüm kirliliğini ve haksızlığını yüzümüze şarkılarla çarpardı. Çünkü sanat, sadece Ankara’nın taşına değil, yasına da bakmakla oluyor.”

Yastayız gerçekten.

Uzun zamandır yastayız.

Kimi farkında, kimi değil.

Kimi rahatsız ama mırıldanmakla yetiniyor, kimi dut yemeyi tercih ediyor çaktırmadan!

Kimi tavrını koyuyor cesaretle, kimi arsız ve pervasızca çanak yalıyor şapırdata şapırdata.

AKLANACAK DÜNYA

Olsun be.

En azından şu an boş verin hepsine..

Ak ile karanın yer değiştirdiğini bile yaşaya, Ahmet Kaya’nın seslendirdiği, Orhan Kotan’ın “Aklanacak dünya” şiirine kulak verin ve eşlik edin diliniz döndüğünce:

“Zordur zorbalığı omuzlamak
Yokluğu
Acıyı omuzlamak
Gönül vermek ateş kusan kavgaya
Bir idam fermanı gibi belalı
Uzak bir umut gibi yalnız
Ve mayın gibi döşenmek
Hesabı kitabı görülmüş
Zincirlenmiş dağlara
Sonra dostun nice dost
Düşmanın nice düşman olduğunu görmek”

UMUT VAR OLMALI

Ve “yaşasaydı eğer” Uğur Mumcu da, “hayatın tüm kirliliğini ve haksızlığını” yüzümüze yazılarıyla çarpsaydı; Türkiye böyle olur muydu?

Zordur bu ülkede yaşamak.

Doğru bildiğini inançla ve korkusuzca yazıp, söylüyorsan; yaşamak çok zordur.

Ya ağır çekim bir cinayet veya bir anda patlayan bomba alır götürür seni, umutlarını, umutlarımızı.

Ardında karanlık kalır.

Giderek koyulaşan, insanı boğan karanlık.

Yine de her şeye, bütün çirkinliklere karşı umut var olmalı.

Karanlıklardan aydınlığa çıkma umudu.