İran’daki 5.8’lik depremde, Van’da yıkılan evlere bakıyorum.

İçim acıyor.

Hayatını kaybeden insanları, hele ki çocukları düşünüyorum.

Yüreğim kanıyor.

Bu ne biçim hayat?

Bu nasıl mukadderat?

Kaderleri, kederle yazılmış, baştan sona.

Lanet olsun.

İş işten geçtikten sonra yazıyor, konuşuyoruz aslında.

Hep böyle oluyor.

Dünya tepemize yıkılmadan, aklımız başımıza gelmiyor.

Hoş.

Bugün gelse de, yarın gidecek yine.

Ama ve fakat ve de maalesef…

Bir kez daha günler, yeni bir felaket yaşanana dek, boşu boşuna geçecek.

* * *

Ve başıma gelen aklıma, başka bir şey daha geliyor.

Van Gölü kıyısında yapımı süren Cumhurbaşkanlığı Köşkü, o şeyin adı.

Yok efendim, köşk binasıyla beraber peyzajı, çevre düzeni, lojmanı, helikopter pistiyle beraber 39 bin metrekare alana yapılıyormuş.

Yok efendim, Selçuklu Sultanı Alaaddin Keykubad’ın yaptırdığı ünlü Kubad Abad Sarayı’ndan esinlenerek inşa ediliyormuş.

Vesaire, vesaire.

Geçiniz efendim!

* * *

Merak ediyorum.

Van’ın öteki ucunda yaşamlar kerpiç evlerin altında yok olup giderken, insan nasıl oturabilir orada?

Bu soruya hangi nefis sahibi “ben otururum” diyebilir, gönül huzuruyla?

Ben oturamam.

Ülkemde böylesine “can alan çelişki” yaşanırken, asla oturmam.

Ya sizler…

Oturur musunuz?