Cumhurbaşkanı Erdoğan, 13 Nisan’da “Bugüne kadar 32 milyon vatandaşımıza maske için doğrulama kodunun yer aldığı mesaj gitmiştir” deyince; Facebook hesaplarından sordum arkadaşlara:
“Kodu aldınız mı?”
Sen misin soran, cevaplar sicim gibi yağdı üzerime:
– Yooo.
– Hayır.
– Yok almadık.
– Ne kodu!
– Kim ne kodu?
– Üç defa IBAN numarası geldi, başka bir şey gelmedi.

Yalan yok.
14 Nisan’da yani dün akşama doğru ve eser miktarda olsa da “geldi” diyen oldu.

* * *

Anlamadığım “birinci şey” şu:
Cumhurbaşkanı açıkça “mesaj gitmiştir” diyor.
Mesaj göndermek, kamyonla patlıcan göndermeye benzemez.
“Gitti” dendiğinde, 32 milyona birden anında gider.
En azından “şahsım” için, yüzde yüz garanti vererek söyleyebilirim:
O sözün Cumhurbaşkanı’nın ağzından çıktığı andan, yaşamakta olduğumuz ana kadar geçen zaman içinde bana gelen giden bir mesaj yok.
Mesaj olmayınca kod yok.
Kod olmayınca maske yok!

* * *

Anlamadığım “ikinci şey”, düne kadar tanesi 25 kuruşa ibadullah bulunan maskeler; nasıl oldu da salgın süreci başladığından beri “yokluk, yoksunluk” malzemesi oldu?
Gerçi buradaki “anlamadığım” sözcüğü, fazlasıyla “kinaye, eleştiri, öfke” içeriyor tabii.
Yoksa çok iyi anlıyor ve biliyorum olan biteni.
Salgın kapımıza dayandığında bile milyon milyon maskenin dışarıya satıldığını, ilk günden itibaren maske ve diğer koruyucu ekipmanın Türkiye’de karaborsaya teslim edildiğini, bilmem kaç ülkeye uçaklarla tırlarla hibe olarak gönderildiğini, memleketi yönetenlerin bu konuda sadece boş laf etmekle yetindiğini çok iyi biliyorum.

* * *

Anlamadığım “üçüncü şey” ihtiyaç duyulan ürünün satışına yasak koyarak, o ürüne yönelik talep nasıl yok edilebilir?
Olsa olsa maske bulamadığı için virüs kapanlar olabilir.
Bu yüzden yatağa düşenler olabilir, entübe edilenler olabilir, hayata veda edenler olabilir!
Sayı ile ifade edilse de her şey, bu konuda sayı veremem.
Fakat bir kişi bile, maske bulamadığı için can vermişse/verirse koronavirüsten; bu ayıp, bu utanç, bu günah bize sittin sene yeter!