Anarken seni, ne kadar geriye gideceğimi bilemedim Bekir abi.
Bazen Bursa’da birlikte olmuştuk, Cavit Çağlar’ın Kurşunlu’daki evinde, Süleyman Demirel’in yasaklı döneminde.
Bazen bir savaşın sıcağında Malatya’da, Diyarbakır’da, bir sınır karakolunun sahra hamamında…
Ama en çok, sen Sabah’ın Ankara Temsilcisi iken, odanda yaptığımız sohbetler, benim için söylediklerin, verdiğin el gülümsüyor gönlümün sultanı olan anılarda.
* * *
Hiç tanımazken seni, bir yazının nasıl da bu denli etkili ve lezzetli olabileceğine akıl erdiremezdim.
Sonra anladım.
Marifet, ışıldayan zekandaydı.
Mesele, korkusuz yüreğindeydi.
Ve işin sırrı, bükülmeyen bileğinde, onur duyarak sıkılacak elindeydi.
* * *
Yazmıştın ya…
“Yüz nakli yaptığını okudum gazetelerde, başarılı diyorlar…
Yüz var mı?..
Yüz?..
Hani şöyle yalan söylediğinde biraz olsun kızaran…
Bu kadar suçu günahı olup da insan önüne çıkamayan?..
Utanan yüz?…”
Ve şöyle demiştin sonra:
“El var mı doktor?..
El…
Günaha açılmamış, harama uzanmamış…
Yuvalar yıkmamış…
Güçsüze, suçsuza kalkmamış…
Çalmamış, çırpmamış…
Kirsiz?..
Kansız…
Temiz el…”
Senin elin, o dediğin kirli ve kanlı ellere karşı verilen amansız mücadelenin bayrağıydı Bekir abi.
* * *
Yaz bitti.
Hazan, yaprakları savuruyor şimdi.
Kış, kapının ardında.
Sonra bahar.
Ve yine yaz…
Gelir mi acaba?