Manisa’daki deprem, Türkiye’nin batısındaki hemen her ilde hissedilmişti.

Herkes diken üzerindeydi yine.

Çeşitli vesilelerle yaptığım uyarıyı, bu kez sıcağı sıcağına yaptım ve sosyal medya hesaplarımda şu iki cümleyi paylaştım:

Sadece iki gün geçti aradan.

Türkiye’nin doğusu, tam da korktuğum şiddette sarsıldı.

“Kaza geliyorum demez” diye, bir söz vardır hani.

Deprem ise “geliyorum” der.

Bugün olmazsa yarın.

Yarın olmazsa sonraki gün.

Ama mutlaka gelir.

Ve yıkar, geçer.

Deprem, gerçektir.

O gerçeği bilmeyen, önemsemeyenler yüzünden gelir başımıza kaza, bela, felaket.

Kim verecek hesabı şimdi?

Bilenler ise parçalar kendini.

Tıpkı Prof. Naci Görür gibi:

“Bingöl, Elazığ, Malatya, Maraş valilik ve belediye başkanlıklarını ve bu kentlerdeki üniversiteleri bir araya getirdim. Harita Genel Komutanlığını da işe katarak proje hazırladım.TÜBİTAK, DPT gibi bir çok yere başvurduk reddedildi.”

Çare ise belli

Mimar Hasan Topal’ın şu sözlerini alın, asın duvara:

“Şurası kırıldı, şuraya dikkat, şu bildi, şu uyardı bunları geçin. Bütün Anadolu onbinlerce yıldır olduğu gibi günümüzde de gelecekte de Afet riski altında olacaktır. Bilime, tekniğe, mimarlığa, mühendisliğe, planlamaya öncelik verin ve bunlarla birlikte Doğaya saygılı kentleşmeyi artık öğrenin. Popülist kentleşme politikalarını terkedin.”

İsteyen bakmakla yetinsin.

İsteyen okumakla.

Kader değil keder

Kimse, kimseyi kandırmasın artık.

Tek doğru var deprem gerçeğinde.

Doğaya saygılı kentleşmeyi başaramadığımız sürece, yıkılan binaların altında kalmanın adı “kader” olamaz.

Osa olsa kifayetsiz muhterislerin halkı mahkum ettiği bir “kederdir” yaşanan!