MLSA’dan Can Ertuna deprem bölgesinde görev yapan gazetecilerin maruz kaldıkları travma konusunda yapılabilecekleri klinik psikolog Didem Doğan ile konuştu.

Afet bölgelerinde çalışan gazeteciler de arama kurtarma ekipleri, ilk yardım çalışanları gibi travmaya maruz kalıyor. Bazıları bunu kendine yakıştırmıyor, bazıları farkında değil. Oysa bu kendi sağlıkları, sosyal ilişkileri kadar habercilik faaliyetlerini de etkiliyor. Türkiye’de yaşanan en büyük felaketlerden olan (bu yazı hazırlandığında henüz yıkım ve can kayıplarının net ölçeği kesin olarak bilinmiyordu) Kahramanmaraş merkezli depremde de yüzlerce gazeteci bölgede gece gündüz demeden alanda görev aldı. Yerel gazeteciler depremi bizzat yaşadı; aralarında hayatını kaybeden, yaralananlar oldu. Tıpkı sağlık ve yardım görevlileri gibi yakınları enkaz altındayken çalışmaya ve haber yapmaya başlayanların sayısı az değildi. Hem onlar hem de hızla afet bölgesine giden gazeteciler çalıştıkları alanda, kıyamet senaryosu ölçeğinde yıkıma, can kayıplarına, çaresizliğe tanık oldu, oluyor. Peki tanıklıklarını güç koşullarda aktarma baskısı altında, yeri geldiğinde soğuğa, açlığa, barınma ve hijyen sorunlarına, susuzluğa, teknik olanakların yetersizliğine, sansüre rağmen aktarmaya çalışan gazetecilerin kısa, orta ve uzun vadede neler yapması gerekir? Bu soruya, daha önce 1999 Gölcük, 2011 Van depremlerinde ve Soma maden faciasında alanda çalışan ve travmatik toplumsal olaylarda yapılanma, eğitim ve destek çalışmalarında gönüllü görev yapan klinik psikolog Didem Doğan ile yanıt aradık.

Yazının tamamını buradan okuyabilirsiniz