Bizim gökdelenseverler beton kafesler örerken tepemizde, başka yerlerde, çok başka şeyler yapılıyor.
Konut tasarımında yeni arayışlar, insanı yalnızlıktan, durağanlıktan kurtarmak; onlara daha mutlu ve sağlıklı bir hayat kurmak üzerinde yoğunlaşıyor.
Kurtulmalıyız, kurtarılmayız gerçekten; bazen de kendi tercihimizle mahkum olduğumuz esaretten.
İçerisi teknolojinin en ileri ürünleri ile döşenmiş olsa dahi, neticede dört duvar arasına sıkışıp, kalmak kaderimiz olmamalı.
Nefes almalıyız.
Huzur bulmalıyız.
Özgür olmalıyız.

* * *

Hele de yaşı ilerledikçe insanın, yalnızlık çok fena.
Bir dost istemez mi can, yanı başında?
İki lafın belini kırmaya, küçük adımlarla da olsa çiçekler arasında dolaşmaya ihtiyaç duymaz mı?
Laf işte…
Duymaz mı hiç!
Soru şu:
Çare ne?

* * *

İngiliz Hükümeti “Home of 2030” adlı mimari tasarım yarışması ile işte o soruya çare arıyor.
Bugünün ve gelecek nesillerin yaşam alanlarında, tasarımın “sağlıklı ve bağımsız yaşamı teşvik edecek” şekilde dönüşüm sağlamasını hedefliyor.
Yarışmaya katılacakların önüne, hazırlayacakları projelerle yanıt bulmaları istenen sorular konmuş.
Denmiş ki:
• “Evler, insanlar yaşlandıkça değişen ihtiyaçlara göre uyarlanabilir şekilde nasıl tasarlanabilir?”
• “Evler, nasıl net sıfır karbon emisyonuna sahip olabilir ve sağlıklı yaşamı teşvik edebilir?”
Bulunan cevaplarda ise tasarlanan ortak alanlar evlerin ön kapılara kadar uzanıyor, insanlar ortak sebze bahçelerinde ve açık hava ortak yemek alanlarında buluşuyor.
Arada duvarlar yok.
Çitler bile yok.
Yeşil çatılar, araçsız alanlar içinde yaşayan; huzurlu, mutlu, sağlıklı insanlar var.
Ne güzel…

* * *

Galiba bize ters işler bunlar…
– Yandaşları nasıl zengin ederiz?
– Nasıl daha çok rant sağlarız eşe dosta?
Bizim kafamız, buna benzer sorulara çalışıyor daha çok.
Ve korkarım, bu konuda gereğinden de iyi çalışıyor!